สนับสนุนทุกย่างก้าวของลูก

พ่อแม่ทุกคนหวังให้ลูกมีความสุข สุขทั้งกายสุขทั้งใจ ปรารถนาให้เขาประสบความสำเร็จในชีวิต เด็กแต่ละคนนั้นล้วนต้องการความมั่นใจ และความเชื่อมั่นในการเติบโต คุณพ่อคุณแม่จะเป็นแรงผลักดันอันแข็งแกร่งให้กับพวกเขา

เมื่อครั้งลูกยังเล็กผมยื่นมือให้กับลูก เพื่อให้เขาไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยวในการทรงตัวระหว่างหัดเดิน ผมเดินไปทางซ้ายเขาก็จะเดินตาม ผมเดินไปทางขวาเขาก็พยายามก้าวเท้าตาม เมื่อกล้ามเนื้อที่ขาของลูกแข็งแรงจนเขาสามารถเดินได้ด้วยตัวเองแล้ว และมักจะเดินสวนทางกับผมเสมอ

นี่ก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่บ่งบอกได้ว่า ลูกเริ่มมีความคิดเป็นของเขาเองแล้ว เขาเติบโตขึ้นอีก 1 ระดับ บางครั้งที่เขายังไม่กล้าก้าวขาออกไปในทางเดินข้างหน้า เขาทั้งกังวล หวาดระแวง หวาดกลัวกับพื้นผิวของถนนที่อยู่ด้านหน้า ผมจึงคิดว่าผมควรที่จะต้องช่วยสร้างความมั่นใจให้กับลูกแล้วล่ะ เพื่อที่เขาจะเอาชนะอุปสรรคต่าง ๆ ได้โดยไม่หวั่นเกรง

เมื่อลูกลังเลผมจะเป็นกองเชียร์คอยให้กำลังใจ สนับสนุนให้เขากล้าที่จะก้าว ผมมักจะบอกกับลูกเสมอว่า “ลูกทำได้” และเมื่อเขาทำได้ผมก็จะชื่นชมยินดีไปพร้อมกันกับเขาด้วย อยู่เคียงข้างในวันที่เขาไม่กล้า เมื่อเขาพร้อมแล้วเขาจะมั่นใจและก้าวไปจนสุดทาง ผมจะสอนให้เขาตั้งเป้าหมายเริ่มจากสิ่งเล็ก ๆ ด้วย

เช่น วันนี้ลูกจะต้องเก็บขยะให้ได้ 10 ชิ้น พอเขาทำได้เขาก็จะมีความภาคภูมิใจ มีความสุขที่เขาทำตามเป้าหมายได้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี แล้วค่อย ๆ ขยับเป้าหมายให้ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ อย่างเรื่องการเรียนก็สามารถให้ลูกตั้งเป้าหมายได้ หากลูกอยากเป็นจิตรกร ลูกต้องวาดรูประบายสีฝึกฝนฝีมืออยู่บ่อย ๆ นะ อธิบายให้เขาฟัง เขาก็จะเริ่มต้นได้ถูก เริ่มมีแรงบันดาลใจในการที่จะต้องการขีดเขียนรูปภาพต่าง ๆ ลงในกระดาษ

เมื่อมีเป้าหมายที่ชัดเจนแล้ว เขาก็จะมุ่งมั่นอยู่อย่างนั้นจนเชี่ยวชาญ ตลอดจนผลงานของเขาได้เผยแพร่ออกไปให้คนอื่นได้ชื่นชม แค่นี้เขาก็มีความสุขแล้ว “ความสำเร็จเล็ก ๆ” ผมไม่ต้องการให้ลูกเป็นในสิ่งที่เขาไม่ต้องการ เขาชอบสิ่งใดผมจะสนับสนุนทุกเรื่อง อย่าคิดว่าลูกยังเด็กเกินไป อย่ารอจนกว่าทุกอย่างมันสายเกินแก้ ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าให้ลูกได้เรียนรู้ตั้งแต่อายุยังน้อย

ผมจะยกตัวอย่างหนึ่งท่าน โจนัส ซอล์ก (Jonas Slak) นักวิทยาศาสตร์การแพทย์ของสหรัฐอเมริกา มีความสนใจอย่างแรงกล้าเกี่ยวกับไวรัสตั้งแต่สมัย “อนุบาล” เขาจึงเอาแต่วิจัยเรื่องไวรัสตลอดการเรียนแพทย์ของเขา เขาทำงานอยู่ในสถาบันวิจัยมากกว่า 10 ปี จนในที่สุดเขาก็กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านไวรัส และการค้นพบวัคซีนโปลิโอของเขาจึงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เห็นไหมครับ เขามีจุดมุ่งหมายตั้งแต่อนุบาลเลย

ดังนั้นเมื่อรู้ว่าลูกชอบอะไรก็ผลักดันส่งเสริมเขาไปให้สุดทาง สนับสนุนเขาทุกก้าวที่เขาเดิน ลูกไปไหนผมไปด้วย สักวันหนึ่งลูกผมอาจจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการขีดเขียนก็ได้ ถึงคุณพ่อคุณแม่ท่านอื่น ๆครับ เรามาร่วมยินดีกับความสำเร็จของลูกที่น่ารักของเรากันครับ

:: อ้างอิง ::

คิมกย็องฮี, เลี้ยงลูกด้วยการเล่น