ร้องไห้คือการสื่อสารรูปแบบหนึ่ง

...”สวัสดีค่ะ อยากปรึกษาค่ะ มีลูกเป็นเด็กผู้ชายตอนนี้อายุ 10 ปี พูดอะไรไม่ได้เลยค่ะ พูดหรือบอกนิดเดียวก็ร้องไห้ เช่น สอนการบ้านอยู่ พอทำผิด หรืออ่านหนังสือผิด ถามว่าใช่รึ ถูกรึแค่ก็ร้องไห้ออกมาแล้วค่ะ จะทำยังไงได้บ้างคะ ?”...

"ร้องไห้" คือ การสื่อสารรูปแบบหนึ่งของลูกที่คุณต้องพยายามอ่าน "สาร" ที่ซ่อนอยู่ในนั้น แต่หากคุณมองว่าเป็นปัญหาน่าเบื่อ.. คุณจะไม่มีทางอ่านข้อความที่มีอยู่ได้ และจะแก้ปัญหาของลูกไม่ได้เช่นกัน

..."เด็กร้องไห้เพราะทำผิด หรือถูกทักว่าใช่หรือ คุณคิดว่า เด็กกำลังคิดต่อตัวเองอย่างไร ?"...

ลูกกำลังคิดว่า ตัวเองแย่, ตัวเองโง่, ตัวเองไม่ได้เรื่อง, ตัวเองน่าเบื่อ, ตัวเองไม่มีดี ใช่หรือเปล่า ?

ส่วนตัวหมอไม่สนใจการบ้านที่ผิด เท่ากับ ทำการบ้านผิดเป็นเรื่องปกติ, ทำไม่ได้ก็เป็นเรื่องธรรมดา, การบ้านเป็นสิ่งที่แก้ไขไม่ยาก แต่มุมมองที่เด็กมีต่อตัวเองนั้น หากมองตัวเองไม่ดีพอ มันจะแก้ไขยากมาก ส่งผลต่อความรู้สึกมีคุณค่าในตนเอง และอีกหลายอย่างในอนาคต

แค่ทักว่า "ใช่หรือ ?" ก็ร้องไห้แล้ว ลูกคุณกำลังกลัวทำผิดอย่างมาก ให้คุณพ่อคุณแม่สำรวจตัวเองนิดนึงว่า...

❤︎ สอนลูกแล้วดุเกินไปหรือเปล่า ? ❤︎

น้ำเสียงที่มีความหงุดหงิดหรือโกรธจะทำให้ลูกกลัว และมองตนเองว่าแย่ค่ะ เด็กที่กลัวมาก ๆ หลายคน ลนลานจนสมองคิดไม่ออก ทำผิดมากกว่าปกติเสียอีก

ขอแนะนำว่า หาช่วงเวลาที่คุณสามารถใจเย็น แล้วค่อยสอน ไม่ต้องรีบร้อนสอน เพราะสมองเด็กเรียนรู้เร็วช้าต่างกัน.. ให้ยอมรับสไตล์ลูก จะได้ไม่โกรธนะคะ และระวังคำพูดตำหนิ/ตีตราที่ไม่ช่วยอะไรเลย เช่น ทำไมขี้แยอย่างนี้, ร้องไห้แล้วคิดออกมั้ย, ทำไมไม่รู้จักใช้สมอง, เด็กป 1 ยังคิดออกเลยฯ

❤︎ คุณคาดหวังว่า ลูกจะทำถูกเลยหรือไม่ ? ❤︎

หากคุณคาดหวังว่าลูกควรทำได้ดีกว่านี้ ท่าทางและน้ำเสียงของคุณแม่จะไม่ยอมรับ “ความผิดพลาด” ของลูก จะทำให้คุณหงุดหงิดง่าย

ขอแนะนำว่า..คุณต้องมองว่า การทำผิด คือเรื่องปกติ.. เวลาเด็กทำผิด ให้คิดว่านี่คือนาทีทอง! ลูกจะได้คิดวิเคราะห์ว่า “ผิดตรงไหน” เด็กที่เรียนเก่ง เขาจะตั้งคำถามว่า “ทำไมถึงทำผิด” มากพอ ๆ กับ “ทำยังไงให้ถูก” เขาจะให้น้ำหนักต่อข้อที่ผิดและใช้เวลาตรงนั้นนาน 

การตั้งคำถามแบบนี้ ทำให้เด็กพยายามวิเคราะห์ตนเอง เข้าใจตนเองมากขึ้น ได้เรียนรู้จุดอ่อนของตัวเอง แล้วจะไม่ผิดอีก คุณแม่เคยได้ยินคำพูดนี้มั้ยคะ “ให้โอบกอดความผิดไว้” อย่าไปหงุดหงิดใส่ เพราะนี่คือเวลาของการเรียนรู้ ต่อไปนี้เวลาลูกทำผิด, สะกดผิด ให้คุณแม่บอกว่า “ใจเย็น ๆ ลูก ค่อย ๆ คิดนะ” แล้วยิ้มให้ลูกนะคะ ลูกจะได้ไม่กลัว, ไม่มองตนเองแย่ ให้เวลาลูกด้วย อย่าเร่ง เมื่อคุณยอมรับว่าผิดได้ ลูกก็จะยอมรับตนเองได้ เขาจะค่อย ๆ กล้าคิดมากขึ้น แล้วน้ำตาจะค่อย ๆ น้อยลง

❤︎ คุณชมลูกในระหว่างที่ลูกทำการบ้านหรือเปล่า ? ❤︎

คำชมเป็นดั่งน้ำทิพย์นะคะ หัวใจลูกจะเบิกบานขึ้น เมื่อได้รับคำชมจากคุณแม่ ลูกจะมั่นใจ ไม่มองตนเองว่าแย่หรือไม่ได้เรื่อง และคำชมก็สร้างแรงจูงใจ ทำให้ลูกสู้ข้อยาก ๆ ต่อไปได้

แต่ต้องชมตามจริง บรรยายออกมาว่าคุณภูมิใจยังไง และควรเน้นชมกระบวนการหรือคุณลักษณะที่ดีมากกว่าผลลัพธ์นะคะ เช่น “ลูกอดทนสะกดคำนี้หลายรอบแล้ว แม่ภูมิใจนะ” 

สรุป 

❁ สอนลูกตอนคุณมีเวลามากพอ ใจเย็น ค่อย ๆ สอน

❁ อย่าพูดตำหนิ/ตีตราลูกให้เจ็บหัวใจ

❁ โอบกอดความผิดพลาด สอนลูกวิเคราะห์ตัวเองว่าทำยังไงถึงผิด

❁ ชื่นชมลูกตามจริง เน้นชมกระบวนการหรือคุณลักษณะที่ดีมากกว่าผลลัพธ์

หมอเชื่อว่า ถ้าเราทำได้ ลูกจะไม่กลัวทำผิด ถ้าทำผิดก็จะใช้สมองคิดมากขึ้น ไม่เอาแต่ร้องไห้เหมือนเดิม 

...“การบ้านเสร็จได้ ไม่ต้องเสียคุณค่าตนเอง”...